Lieve bloggers,
Best lang niet geschreven. Ben erg moe en vol met huiswerk de laatste tijd. Leuke en minder leuke dingen meegemaakt, maar we moeten positief blijven!
Wat echt op was deze week; shorttrack.
Dinsdag ging m'n training niet echt goed. Ik reed erg slecht en m'n techniek was alsof ik dronken was volgens mij. Donderdag ging het echt véél beter. M'n bochten bleven bij het kleine rondje best dicht, beter als vorig jaar in ieder geval. Al was het donderdag echt een drukke dag. Eerst van 9.15 tot 15.15 naar school geweest. om 16.00 eindelijk thuis, gelijk een ruim uurtje krantenwijk lopen, eten en gelijk door naar de ijsbaan. Zelfs m'n Natuurkunde boeken mee naar school genomen, alleen daar niet aan toe gekomen. Thuis meteen huiswerk maken, douchen en m'n bed in, druk dagje dus!
Voor degene die niet weten wat shorttrack is; http://www.youtube.com/watch?v=9KCCC-sgrq0
Natuurlijk gaat het bij mij echt nog laaaaaaaang niet zo. maar, misschien, ooit op een dag... Haha, nee, ik ga er m'n best voor doen!
Misschien dat ik dit weekend nog wat post!
zaterdag 29 september 2012
donderdag 20 september 2012
De toekomst wacht op me. (:
Lieve bloggers,
Sorry dat ik gisteren niet geschreven heb! Lag op bed met een migraineaanval, hiep hoi. :(
De dagen na de verhuizing / ontploffing:
De dagen na de ontploffing verliepen gelijk en even slecht als de dag van de ontploffing. Oma was boos, voelde zich weggestopt en wilde weg, dood, en weet ik het allemaal wat ze allemaal naar ons hoofd heeft gegooit. Natuurlijk wilde ze niet echt dood, of weg, maar op dat moment probeert ze op je gevoel in te spelen. Het was moeilijk, vermoeiend en verschrikkelijk. Ja, verschrikkelijk ja. Onze eigen gevoelens kwamen op een tweede plek. Of de 3e, of de 4e. School is voor mij dit jaar erg belangrijk. Ik was moe, overgevoelig, misschien wel, en mijn hoofd stond echt niet naar school. Maar voor opa, mag ik dit niet verpesten. Hier hangt misschien wel mijn hele leven vanaf. Mijn verdriet kon ik niet uiten, op een of andere manier. Huilen kon ik alleen als ik... Alleen was, als er niemand om me heen was, niemand me kon horen, of kon zien. Bijvoorbeeld, toen ik mijn lader van mijn telefoon vergeten was in het oude huis van opa en oma. Het was donker, maar ik wilde hem halen. 'k was de straat nog niet uit en ik begon al te huilen. Maar ja, zo was het gewoon...
Na een paar dagen ging het beter met oma! Ze begon een beetje op te fleuren, wilde weer naar buiten en vond het oké waar ze nu was, in het verzorgingstehuis, waar volgens haar alleen debielen zaten (en als ik eerlijk mag zijn, die mensen daar zijn apart... Ze laten elkaar struikelen of vertellen de hele dag gedichten tegen... Uhm, ja, de lucht...). Haar eigen woorden: ze heeft vriendinnen gemaakt daar.
School gaat voor mij nu overigens wel lekker! Ik ben wel erg moe, verzuip in het huiswerk, maar het is te doen, en ik moet er mijn best ook zeker voor blijven doen. Ik heb erg veel toekomstplannen, al weet ik niet of ik alles waar kan maken. Ik wil graag in militaire dienst. F-16 piloot, of officier lijkt me wel wat. Ik moet daar zeker nog hard voor leren, nu ik nog maar in de 3e klas van het VMBO-t zit. Ik hoop het te redden, en ik hoop dat mensen trots op me zijn. Ik doe mijn best, en dat is wel een van de belangrijkste dingen. (: haha.
dinsdag 18 september 2012
Oma verhuist.
Lieve bloggers,
Het weekend na de crematie verliep heel mooi, eigenlijk. Dat weekend deed me goed. Die maandag erop, was m'n vakantie (jammer genoeg!) voorbij. Maandag weer back to school dus...
Maandag 27 augustus 2012:
Eerste dag naar school. Zenuwachtig voor school? Nee. Zenuwachtig voor na school? Ja. Oma werd die dag verhuist van het huis wat ze met opa had, naar het verzorgingstehuis. De afgesloten inrichting. De hel. Misschien. Maar oma zal er weinig van merken, dat was zeker. Verdrietig was ik nog altijd, en verwerken kan ik het nooit, heb ik het idee. Toen we oma opgehaald hadden van de Twijg (de dagbesteding/verzorging), gingen we met de lift naar boven, naar het nieuwe optrekje van oma. Optrekje? Sardine blikje. Het kamertje is 3,5 bij 3,5 meter, erg klein dus. Nou ja, in eerste instantie was oma erg positief, vond ze het leuk, een mooi kamertje en niet te klein. Toen oma de bewoners ging ontmoeten, even in de woonkamer kijken en zo, begon er misschien ineens iets te dagen. Oma werd boos, ging door het lint, wat ik gelukkig niet meegekregen heb omdat ik in het oude huis sigaretten ging halen voor oma. Toen ik beneden bij het oude huis liep, kwamen ik m'n tante, zusje, nichtje en vader tegen die zeiden dat ik de sigaretten af moest geven bij de deur en gelijk terug moest komen, waarom, werd niet verteld. Zo gezegd, zo gedaan... Ik zag oma heel eventjes in d'r nieuwe huisje zitten, met rood doorlopen ogen, ze keek boos. Het was weer zover...
Na lekker gegeten te hebben met m'n oom, tante, nichtje, zusje, vader en moeder weer terug naar huis. Dit was ons dagje wel weer, hoor. En waar hadden we dit aan verdient? Wie verteld het ons?
Volgende dag niet naar school geweest. Als alles even teveel wordt, is dat het laatste waar ik aan denk. Overigens moesten we toch poldersporten, en doe je de eerste week niks á weinig nuttigs. Ik maakte me zorgen, om oma, om alles, maar ook om mezelf. Want hoe moest ik alles een plekje geven? Hoe ging ik alles verwerken? Dat waren vragen voor later, nu focussen op oma.
Morgen meer, nu snel slapen en morgen weer naar school. (:
xoxo, totmorgen !
Het weekend na de crematie verliep heel mooi, eigenlijk. Dat weekend deed me goed. Die maandag erop, was m'n vakantie (jammer genoeg!) voorbij. Maandag weer back to school dus...
Maandag 27 augustus 2012:
Eerste dag naar school. Zenuwachtig voor school? Nee. Zenuwachtig voor na school? Ja. Oma werd die dag verhuist van het huis wat ze met opa had, naar het verzorgingstehuis. De afgesloten inrichting. De hel. Misschien. Maar oma zal er weinig van merken, dat was zeker. Verdrietig was ik nog altijd, en verwerken kan ik het nooit, heb ik het idee. Toen we oma opgehaald hadden van de Twijg (de dagbesteding/verzorging), gingen we met de lift naar boven, naar het nieuwe optrekje van oma. Optrekje? Sardine blikje. Het kamertje is 3,5 bij 3,5 meter, erg klein dus. Nou ja, in eerste instantie was oma erg positief, vond ze het leuk, een mooi kamertje en niet te klein. Toen oma de bewoners ging ontmoeten, even in de woonkamer kijken en zo, begon er misschien ineens iets te dagen. Oma werd boos, ging door het lint, wat ik gelukkig niet meegekregen heb omdat ik in het oude huis sigaretten ging halen voor oma. Toen ik beneden bij het oude huis liep, kwamen ik m'n tante, zusje, nichtje en vader tegen die zeiden dat ik de sigaretten af moest geven bij de deur en gelijk terug moest komen, waarom, werd niet verteld. Zo gezegd, zo gedaan... Ik zag oma heel eventjes in d'r nieuwe huisje zitten, met rood doorlopen ogen, ze keek boos. Het was weer zover...
Na lekker gegeten te hebben met m'n oom, tante, nichtje, zusje, vader en moeder weer terug naar huis. Dit was ons dagje wel weer, hoor. En waar hadden we dit aan verdient? Wie verteld het ons?
Volgende dag niet naar school geweest. Als alles even teveel wordt, is dat het laatste waar ik aan denk. Overigens moesten we toch poldersporten, en doe je de eerste week niks á weinig nuttigs. Ik maakte me zorgen, om oma, om alles, maar ook om mezelf. Want hoe moest ik alles een plekje geven? Hoe ging ik alles verwerken? Dat waren vragen voor later, nu focussen op oma.
Morgen meer, nu snel slapen en morgen weer naar school. (:
xoxo, totmorgen !
maandag 17 september 2012
Lieve bloggers,
Woensdag, na de condolatie:
Eenmaal thuis aangekomen, gesloopt en wel, moest ik me toch gaan voorbereiden voor morgen, hoe graag ik ook wilde dat ik droomde. Droomde over opa's dood, oma's depressieve gedrag en al helemaal; dromen over oma's ziekte. Zo graag wilde ik wakker worden, als meisje van 3, gedroomd over alles wat ik nu doormaak. Dat oma nu nog gezond was, net als wij, alleen dan ouder. Dat opa nog leefde, net als wij, alleen dan ouder. Maar helaas, geen van beide dromen zullen ooit uitkomen. Na een paar uur gebeld te hebben over Skype met Sietse (waar ik echt veel steun in vond!) toch maar m'n bedje inkruipen. Moeilijk was het wel, ja, alles verwerken. Ook daarom denk ik dat het 2 uur duurde voordat ik in slaap kwam, ik moest alles gewoon even op een tijdje zetten. Volgens mij door oververmoeidheid toch nog in slaap gekomen, om half 4, terwijl de wekker om half 7 alweer ging.
Donderdag, 23 augustus 2012:
Wakker (voor zover je me wakker kon noemen) en gedouched, aangekleed en opgemaakt zat ik in de auto, opweg naar oma. Dit werd een hectische dag, wist ik.
Eenmaal na een lange, stille autorit bij m'n oom, tante en nichtje in de auto, aangekomen bij Den en Rust, het uitvaartcentrum in Bilthoven. We reden in de auto langs mooie plekken, waar opa graag kwam, en ik voelde dat dat mijn oom erg goed deed. Hij wist hoe graag opa op deze plekken kwam. Wanneer de deuren van de auto open werden gedaan door het personeel daar, ik mijn tas in de auto achterliet en het crematoruim binnenliep, besefte ik pas, dat dit echt de laatste keer is voor opa verbrand werd. Ik wist dat ik alleen nog maar de kist aan kon raken, opa niet meer, maar dit was echt de laatste keer. Oma was van streek, hoewel ze er niet zo veel van meekreeg. Toen eenmaal de deuren van de zaal opengingen, en we naar binnenliepen, ik de kist zag staan en zat, wist ik dat er niks meer te redden viel aan opa, dat hij mooi gestorven was, maar dat ook hem een hele hoop bespaart is gebleven. Dat hij oma niet hoefde af te staan aan een verzorgingstehuis, dat hij geen dingen meer naar zijn hoofd gegooid kreeg van oma en dat er een hoop keuzes die hij eigenlijk zou moeten maken, nu voor hem gemaakt werden. In eerste instantie dacht ik, eigenlijk: wat zijn er weinig mensen, maar 2 rijen? maar toen de andere deuren opengingen, en ik zag dat er echt superveel mensen een plekje zochten, voelde ik dat opa echt geliefd was. Want hun kwamen allemaal voor opa. Toen iedereen eenmaal een plekje had en de dienst begon, schoot ik vol. Daarom weet ik ook niet veel meer van de dienst, maar mijn eigen gedicht, m'n ooms gedicht, het verhaal over het vogeltje van de begrafenisondernemer en de vrouw in het bos weet ik nog al te goed.
Hierbij mijn gedicht, opgedragen aan opa.
Lieve opa,
U was als een rots in de branding,
en koerste recht door zee,
U trotseerde storm en golven,
Alleen... U had de wind niet mee.
Zwaar werden de dagen,
en lang duurde de nacht,
Hoe moeilijk is het vechten,
bij het ontbreken van kracht?
maar ondanks uw verlies,
van de strijd om het leven,
heeft u ons een heel stuk geluk,
en ontzettend veel liefde gegeven.
In de tunnel van verdriet,
waar je licht noch toekomst ziet,
waar 't gemis je lichaam raakt,
waar je hete tranen laat,
tot in je ziel de leegte voelt,
daar is het leven onderkoelt.
Afscheid nemen doet zo'n pijn,
en het zal voor altijd bij je zijn, blijven tot m'n laatste snik,
Je liefste opa verliezen doet pijn,
dat voel ik.
Bedankt, voor alles wat u voor ons en vooral voor oma heeft gedaan.
Lieve opa, past u goed op oma Thea, oma Griffioen en ome Hans?
Ik hoop dat u op mij neerkijkt,
en trots op me bent.
Rust nu maar uit, dat heeft u verdient.
Vaarwel.
Na de dienst, hadden we nog een soort van condolatie momentje. waarop iedereen je sterkte kon wensen, je kon drinken met elkaar en je elkaar even kon steunen. Tijdens deze dienst werd ik opgehaald door Ralf, de begrafenisondernemer, om te kijken hoe opa de oven inging. Want ik wilde bij opa blijven tot het laatste moment. Na de uitleg hoe het allemaal in zijn werking ging, werd er gevraagd of ik de knoppen wilde bedienen. Natuurlijk wilde ik dat niet, ik wilde niet dat opa verbrand werd. Ik wilde hem terug! Maar hoe boos ik ook wilde worden, opa was nu eenmaal weg, weg en bevrijd uit zijn lichaam. Misschien nu een geest? Misschien ook niet. Ik zal je vertellen hoe het ging:
De kist stond op een verhoging. 2 mensen schoven de kist op een balk, die ongeveer 5 centimeter breed was. De balk ging omhoog, met de kist erop, en de oven ging open (die was overigens al aan, en ja, ik zag vlammen). De kist werd de oven ingeraast en de kist vatte vlam. Uiteindelijk ging de oven dicht, en moest ik weg.
Ik wilde helemaal niet weg, ik wilde niet naar buiten, maar wat had ik te doen bij een gesloten oven? Ik huilde, en de begrafenisondernemer nam me mee naar buiten, waar mn vader en volgens mij een oom van mijn moeder stonden te roken. Eenmaal van de rode ogen af, ging ik weer naar binnen, waar iedereen was. Ik werd door vreemde mensen gekust, m'n hand werd geschut, en ik kon alleen maar denken aan wat voor een verschrikkelijke dag dit was. Huilen, wil ik eigenlijk nog steeds wel, en net zoals nu, doe ik dat ook af en toe. Bijna niemand snapt hoe het is als je opa overlijdt, je oma zo dement als een deur is en jij nog in de knoop zit met jezelf ook. En dat wens ik ook echt niemand toe.
maar zoals de begrafenisondernemer ook zei: "eigenlijk wordt alleen opa's oude huis verbrand, want dat was op, dat kon niet meer verder. Maar opa's ziel, die is nog ergens. Misschien in de hemel? Misschien een geest, dat is maar net hoe jij het wilt zien." en daar hou ik het dan ook maar op...
Crematoruim Den en Rust.
Woensdag, na de condolatie:
Eenmaal thuis aangekomen, gesloopt en wel, moest ik me toch gaan voorbereiden voor morgen, hoe graag ik ook wilde dat ik droomde. Droomde over opa's dood, oma's depressieve gedrag en al helemaal; dromen over oma's ziekte. Zo graag wilde ik wakker worden, als meisje van 3, gedroomd over alles wat ik nu doormaak. Dat oma nu nog gezond was, net als wij, alleen dan ouder. Dat opa nog leefde, net als wij, alleen dan ouder. Maar helaas, geen van beide dromen zullen ooit uitkomen. Na een paar uur gebeld te hebben over Skype met Sietse (waar ik echt veel steun in vond!) toch maar m'n bedje inkruipen. Moeilijk was het wel, ja, alles verwerken. Ook daarom denk ik dat het 2 uur duurde voordat ik in slaap kwam, ik moest alles gewoon even op een tijdje zetten. Volgens mij door oververmoeidheid toch nog in slaap gekomen, om half 4, terwijl de wekker om half 7 alweer ging.
Donderdag, 23 augustus 2012:
Wakker (voor zover je me wakker kon noemen) en gedouched, aangekleed en opgemaakt zat ik in de auto, opweg naar oma. Dit werd een hectische dag, wist ik.
Eenmaal na een lange, stille autorit bij m'n oom, tante en nichtje in de auto, aangekomen bij Den en Rust, het uitvaartcentrum in Bilthoven. We reden in de auto langs mooie plekken, waar opa graag kwam, en ik voelde dat dat mijn oom erg goed deed. Hij wist hoe graag opa op deze plekken kwam. Wanneer de deuren van de auto open werden gedaan door het personeel daar, ik mijn tas in de auto achterliet en het crematoruim binnenliep, besefte ik pas, dat dit echt de laatste keer is voor opa verbrand werd. Ik wist dat ik alleen nog maar de kist aan kon raken, opa niet meer, maar dit was echt de laatste keer. Oma was van streek, hoewel ze er niet zo veel van meekreeg. Toen eenmaal de deuren van de zaal opengingen, en we naar binnenliepen, ik de kist zag staan en zat, wist ik dat er niks meer te redden viel aan opa, dat hij mooi gestorven was, maar dat ook hem een hele hoop bespaart is gebleven. Dat hij oma niet hoefde af te staan aan een verzorgingstehuis, dat hij geen dingen meer naar zijn hoofd gegooid kreeg van oma en dat er een hoop keuzes die hij eigenlijk zou moeten maken, nu voor hem gemaakt werden. In eerste instantie dacht ik, eigenlijk: wat zijn er weinig mensen, maar 2 rijen? maar toen de andere deuren opengingen, en ik zag dat er echt superveel mensen een plekje zochten, voelde ik dat opa echt geliefd was. Want hun kwamen allemaal voor opa. Toen iedereen eenmaal een plekje had en de dienst begon, schoot ik vol. Daarom weet ik ook niet veel meer van de dienst, maar mijn eigen gedicht, m'n ooms gedicht, het verhaal over het vogeltje van de begrafenisondernemer en de vrouw in het bos weet ik nog al te goed.
Hierbij mijn gedicht, opgedragen aan opa.
Lieve opa,
U was als een rots in de branding,
en koerste recht door zee,
U trotseerde storm en golven,
Alleen... U had de wind niet mee.
Zwaar werden de dagen,
en lang duurde de nacht,
Hoe moeilijk is het vechten,
bij het ontbreken van kracht?
maar ondanks uw verlies,
van de strijd om het leven,
heeft u ons een heel stuk geluk,
en ontzettend veel liefde gegeven.
In de tunnel van verdriet,
waar je licht noch toekomst ziet,
waar 't gemis je lichaam raakt,
waar je hete tranen laat,
tot in je ziel de leegte voelt,
daar is het leven onderkoelt.
Afscheid nemen doet zo'n pijn,
en het zal voor altijd bij je zijn, blijven tot m'n laatste snik,
Je liefste opa verliezen doet pijn,
dat voel ik.
Bedankt, voor alles wat u voor ons en vooral voor oma heeft gedaan.
Lieve opa, past u goed op oma Thea, oma Griffioen en ome Hans?
Ik hoop dat u op mij neerkijkt,
en trots op me bent.
Rust nu maar uit, dat heeft u verdient.
Vaarwel.
Na de dienst, hadden we nog een soort van condolatie momentje. waarop iedereen je sterkte kon wensen, je kon drinken met elkaar en je elkaar even kon steunen. Tijdens deze dienst werd ik opgehaald door Ralf, de begrafenisondernemer, om te kijken hoe opa de oven inging. Want ik wilde bij opa blijven tot het laatste moment. Na de uitleg hoe het allemaal in zijn werking ging, werd er gevraagd of ik de knoppen wilde bedienen. Natuurlijk wilde ik dat niet, ik wilde niet dat opa verbrand werd. Ik wilde hem terug! Maar hoe boos ik ook wilde worden, opa was nu eenmaal weg, weg en bevrijd uit zijn lichaam. Misschien nu een geest? Misschien ook niet. Ik zal je vertellen hoe het ging:
De kist stond op een verhoging. 2 mensen schoven de kist op een balk, die ongeveer 5 centimeter breed was. De balk ging omhoog, met de kist erop, en de oven ging open (die was overigens al aan, en ja, ik zag vlammen). De kist werd de oven ingeraast en de kist vatte vlam. Uiteindelijk ging de oven dicht, en moest ik weg.
Ik wilde helemaal niet weg, ik wilde niet naar buiten, maar wat had ik te doen bij een gesloten oven? Ik huilde, en de begrafenisondernemer nam me mee naar buiten, waar mn vader en volgens mij een oom van mijn moeder stonden te roken. Eenmaal van de rode ogen af, ging ik weer naar binnen, waar iedereen was. Ik werd door vreemde mensen gekust, m'n hand werd geschut, en ik kon alleen maar denken aan wat voor een verschrikkelijke dag dit was. Huilen, wil ik eigenlijk nog steeds wel, en net zoals nu, doe ik dat ook af en toe. Bijna niemand snapt hoe het is als je opa overlijdt, je oma zo dement als een deur is en jij nog in de knoop zit met jezelf ook. En dat wens ik ook echt niemand toe.
maar zoals de begrafenisondernemer ook zei: "eigenlijk wordt alleen opa's oude huis verbrand, want dat was op, dat kon niet meer verder. Maar opa's ziel, die is nog ergens. Misschien in de hemel? Misschien een geest, dat is maar net hoe jij het wilt zien." en daar hou ik het dan ook maar op...
zondag 16 september 2012
waar alles begon.
Lieve bloggers,
M'n eerste blog, dus ook de blog waar alles begon!
Ik ga terug naar nu precies een maand geleden, 16 augustus 2012.
Mama en papa moesten allebei werken, en Daniëlle en ik zaten uitgeslapen en wel op de bank te ontbijten en tv te kijken. Toen ik nog een broodje wilde maken, kwam onze auto het pad oprijden, terwijl papa en mama allebei zouden moeten werken. Ik riep Daniëlle,
en het eerste wat we tegen elkaar zeiden was: “oh my god, oma is overleden”. Mama
en papa kwamen binnen en zeiden dat we moesten gaan zitten, mama’s ogen helemaal
rood en doorhuilt. Dit was eigenlijk de bevestiging van onze gedachtes. Maar toen
mama zei: “opa is vannacht overleden,” stond heel mijn wereld letterlijk en
figuurlijk stil. Opa kon niet dood zijn. Oma kon niet alleen zijn. En waarom
werd ons dit niet bespaart? De tranen sprongen in mn ogen en gelijk begreep ik
waarom m'n nichtje mij die ochtend het aparte berichtje van: “doe je rustig aan
vandaag?” naar me stuurde. Ze wilde dat ik thuisbleef, om naar oma te gaan en
iedereen op te vangen. Ja, nu snapte ik het. Ik rende eigenlijk vrijwel meteen
naar boven om te gaan omkleden en om naar oma te gaan. Ik tweette het, zodat
iedereen kon weten dat ík het wist. Ik werd gebeld. Een vriend van een vriend van mij waar ik sinds kort mee praatte. Waarom? Die jongen kende me helemaal niet, maar hij was er wel meteen voor me. Ik nam op, ik had hem nog nooit gesproken, kende hem alleen van Whatsapp, maar z'n stem maakte me rustig. De woorden ‘gecondoleerd, ik ben er voor je’, maakte me zo blij. Ja, er
was iemand die me begreep, die m'n woorden wilde laten horen, die ik wilde
horen! Die me gelukkig maakte, iemand die aan me dacht! Zo voelde ik dat. Dat is
de enige jongen waar ik de hele week op heb kunnen bouwen. Toen ik eenmaal bij
oma aan was gekomen, snapte ze er niks van. Want waar was Gerard? Haar Gerard? Maar
niet alleen zij snapte er niks van, niemand snapte er iets van. Opa was overleden in zijn slaap, en lag nog op bed met een kussensloop over zijn hoofd heen. De begrafenisondernemer vroeg of ik nog wilde kijken bij opa, voor hij werd opgehaald. Natuurlijk wilde ik dat. Ik liep naar het bed en had nog geen idee wat ik zou aantreffen. Natuurlijk had ik al wel eens een lijk gezien. Maar die
lag opgebaard, mooi, netjes, met zijn/haar ogen dicht in een houten kist. Opa niet,
opa lag op bed, met zijn haar door de war, zijn ogen open en een ijzige uitdrukking op zijn gezicht, die mama en ik nu nog steeds precies voor ons kunnen zien. Dit was niet zomaar iets, besefte ik. Toen de begrafenisondernemer en de familie de uitvaart gingen bespreken en de zus van mijn opa zei dat opa gecremeerd wilde worden, kreeg ik de rillingen over mijn rug. Maar dit was wat
opa wilde, zijn laatste wens. Dus, het moest zo gaan, ik had hier niks over te
zeggen. Na het uitzoeken van de kist en de kaart, besefte ik ook dat dit echt
heel erg snel ging! Die middag werd opa opgehaald en die nacht sliep mama bij
oma. Want volgende week was de uitvaart, en een plek voor oma in een
verzorgingstehuis, was er nog niet. Die had opa 3 weken geleden afgewezen omdat
hij zelf voor oma wilde zorgen zolang dat nog ging. Hij was dus nog niet van
plan om te gaan! Ook wist ik dat doordat hij net nieuwe sigaretten had
gedraaid. (:
Woensdag 22 augustus:
Woensdag was een zware dag. Na de hele dag bij oma gezeten te hebben, ging ik eindelijk eventjes naar huis om kleren te halen voor de condolatie. M'n lievelingstrui, m'n lievelingsbroek en m'n
hakken. Ik wilde netjes zijn voor opa, maar mijn verdriet mocht best gezien
worden, hoewel ik mijn best deed me zo sterk mogelijk te houden, want opa wilt
ons niet zien huilen. Toen we bij het rouwcentrum waren, en mijn oom bij opa
was geweest, mocht ik bij opa zijn, alleen. Na 10 minuten alleen maar naar opa gestaard te hebben, kwamen toch de tranen, die ik hoopte weg te houden. Ik vertelde opa wat ik hem nog wilde vertellen, hield zijn hand vast en verbeeldde me dat hij nog ademde. Was dat maar zo. Ik kuste opa op z’n voorhoofd, maar dit voelde anders dan “een lijk aanraken”. Opa voelde koud, en er waren kleine druppeltjes water op zijn hoofd te voelen, omdat hij natuurlijk uit de koeling kwam. Toen ik
terugging naar de zaal, omdat ik niet meer alleen was met opa, zat heel de zaal
vol. Collega’s van mama, oude vrienden van opa, familie en mensen die ik niet kende. Ik ben op een stoel gaan zitten zonder iets te zeggen en trok m’n schoenen uit. Na vele knuffels en mensen die me sterkte wenste ben ik op mijn sokken naar buiten gelopen en belde ik die vriend van een vriend, met wie ik mijn verdriet kon delen. Ik huilde, hij luisterde. Toen ik opgehangen had en weer naar binnen ging, waren er al veel mensen weg. Het gevoel dat zometeen iedereen weg was,
maakte me rustig. Ik haat drukte. Nou ja, drukte niet, maar de spanning die heerste maakte me angstig. Ik deed wat ik moest doen, me voorbereiden op morgen. Mezelf slaperig maken, al wist ik zeker dat ik niet kon slapen. Ik gaf opa het geluksengelpasje mee die ik hem vroeger had gegeven en die hij altijd bij zich had in zijn portefeuille. Ik stopte het pasje in zijn borstzakje en net voordat de we de kist dicht deden, gaf ik opa nog een kus, de laatste kus die ik opa ooit heb gegeven. Dit was dus echt de laatste keer dat ik opa’s lichaam zag...
M'n eerste blog, dus ook de blog waar alles begon!
Ik ga terug naar nu precies een maand geleden, 16 augustus 2012.
Mama en papa moesten allebei werken, en Daniëlle en ik zaten uitgeslapen en wel op de bank te ontbijten en tv te kijken. Toen ik nog een broodje wilde maken, kwam onze auto het pad oprijden, terwijl papa en mama allebei zouden moeten werken. Ik riep Daniëlle,
en het eerste wat we tegen elkaar zeiden was: “oh my god, oma is overleden”. Mama
en papa kwamen binnen en zeiden dat we moesten gaan zitten, mama’s ogen helemaal
rood en doorhuilt. Dit was eigenlijk de bevestiging van onze gedachtes. Maar toen
mama zei: “opa is vannacht overleden,” stond heel mijn wereld letterlijk en
figuurlijk stil. Opa kon niet dood zijn. Oma kon niet alleen zijn. En waarom
werd ons dit niet bespaart? De tranen sprongen in mn ogen en gelijk begreep ik
waarom m'n nichtje mij die ochtend het aparte berichtje van: “doe je rustig aan
vandaag?” naar me stuurde. Ze wilde dat ik thuisbleef, om naar oma te gaan en
iedereen op te vangen. Ja, nu snapte ik het. Ik rende eigenlijk vrijwel meteen
naar boven om te gaan omkleden en om naar oma te gaan. Ik tweette het, zodat
iedereen kon weten dat ík het wist. Ik werd gebeld. Een vriend van een vriend van mij waar ik sinds kort mee praatte. Waarom? Die jongen kende me helemaal niet, maar hij was er wel meteen voor me. Ik nam op, ik had hem nog nooit gesproken, kende hem alleen van Whatsapp, maar z'n stem maakte me rustig. De woorden ‘gecondoleerd, ik ben er voor je’, maakte me zo blij. Ja, er
was iemand die me begreep, die m'n woorden wilde laten horen, die ik wilde
horen! Die me gelukkig maakte, iemand die aan me dacht! Zo voelde ik dat. Dat is
de enige jongen waar ik de hele week op heb kunnen bouwen. Toen ik eenmaal bij
oma aan was gekomen, snapte ze er niks van. Want waar was Gerard? Haar Gerard? Maar
niet alleen zij snapte er niks van, niemand snapte er iets van. Opa was overleden in zijn slaap, en lag nog op bed met een kussensloop over zijn hoofd heen. De begrafenisondernemer vroeg of ik nog wilde kijken bij opa, voor hij werd opgehaald. Natuurlijk wilde ik dat. Ik liep naar het bed en had nog geen idee wat ik zou aantreffen. Natuurlijk had ik al wel eens een lijk gezien. Maar die
lag opgebaard, mooi, netjes, met zijn/haar ogen dicht in een houten kist. Opa niet,
opa lag op bed, met zijn haar door de war, zijn ogen open en een ijzige uitdrukking op zijn gezicht, die mama en ik nu nog steeds precies voor ons kunnen zien. Dit was niet zomaar iets, besefte ik. Toen de begrafenisondernemer en de familie de uitvaart gingen bespreken en de zus van mijn opa zei dat opa gecremeerd wilde worden, kreeg ik de rillingen over mijn rug. Maar dit was wat
opa wilde, zijn laatste wens. Dus, het moest zo gaan, ik had hier niks over te
zeggen. Na het uitzoeken van de kist en de kaart, besefte ik ook dat dit echt
heel erg snel ging! Die middag werd opa opgehaald en die nacht sliep mama bij
oma. Want volgende week was de uitvaart, en een plek voor oma in een
verzorgingstehuis, was er nog niet. Die had opa 3 weken geleden afgewezen omdat
hij zelf voor oma wilde zorgen zolang dat nog ging. Hij was dus nog niet van
plan om te gaan! Ook wist ik dat doordat hij net nieuwe sigaretten had
gedraaid. (:
Woensdag 22 augustus:
Woensdag was een zware dag. Na de hele dag bij oma gezeten te hebben, ging ik eindelijk eventjes naar huis om kleren te halen voor de condolatie. M'n lievelingstrui, m'n lievelingsbroek en m'n
hakken. Ik wilde netjes zijn voor opa, maar mijn verdriet mocht best gezien
worden, hoewel ik mijn best deed me zo sterk mogelijk te houden, want opa wilt
ons niet zien huilen. Toen we bij het rouwcentrum waren, en mijn oom bij opa
was geweest, mocht ik bij opa zijn, alleen. Na 10 minuten alleen maar naar opa gestaard te hebben, kwamen toch de tranen, die ik hoopte weg te houden. Ik vertelde opa wat ik hem nog wilde vertellen, hield zijn hand vast en verbeeldde me dat hij nog ademde. Was dat maar zo. Ik kuste opa op z’n voorhoofd, maar dit voelde anders dan “een lijk aanraken”. Opa voelde koud, en er waren kleine druppeltjes water op zijn hoofd te voelen, omdat hij natuurlijk uit de koeling kwam. Toen ik
terugging naar de zaal, omdat ik niet meer alleen was met opa, zat heel de zaal
vol. Collega’s van mama, oude vrienden van opa, familie en mensen die ik niet kende. Ik ben op een stoel gaan zitten zonder iets te zeggen en trok m’n schoenen uit. Na vele knuffels en mensen die me sterkte wenste ben ik op mijn sokken naar buiten gelopen en belde ik die vriend van een vriend, met wie ik mijn verdriet kon delen. Ik huilde, hij luisterde. Toen ik opgehangen had en weer naar binnen ging, waren er al veel mensen weg. Het gevoel dat zometeen iedereen weg was,
maakte me rustig. Ik haat drukte. Nou ja, drukte niet, maar de spanning die heerste maakte me angstig. Ik deed wat ik moest doen, me voorbereiden op morgen. Mezelf slaperig maken, al wist ik zeker dat ik niet kon slapen. Ik gaf opa het geluksengelpasje mee die ik hem vroeger had gegeven en die hij altijd bij zich had in zijn portefeuille. Ik stopte het pasje in zijn borstzakje en net voordat de we de kist dicht deden, gaf ik opa nog een kus, de laatste kus die ik opa ooit heb gegeven. Dit was dus echt de laatste keer dat ik opa’s lichaam zag...
Abonneren op:
Posts (Atom)